سروده جشن بهمنگان از شاهین سپنتا

جشن بهمنگان

-----

سروده: شاهین سپنتا

به فرخندگی جشن بهمن رسید / به هر بوستان یاسمن نودمید

بُوَد تا در این جشن باشی به هوش / نیوشنده باشی پیام سروش

خروس سپید است پیک سروش / که هر بامدادان برآرد خروش

که یزدان به جان‌دار داده است جان / مبادا به جانش رسانی زیان

" چه  خوش گفت  فردوسی  پاک زاد / که  رحمت بر آن تربت پاک باد:

میازار موری که  دانه‌کش است / که جان دارد و جان شیرین خوش است

سیاه اندرون باشد و سنگ دل / که خواهد که موری شود تنگ دل"

مکن با سگ پیر آواره، جنگ / مبندش به زنجیر و قلاده، تنگ

مکش بیش از اندازه از باره  کار / مکن روز حیوان بیچاره تار

مزن لانه‌ی مرغکان را به سنگ / مشو پشتوان خروسان به جنگ

مکن صید ماهی به وقت خوشی / مکن پیشه‌ات کار ماهی کُشی

منه بار بر اسب بیمار و لنگ / مکش در پی‌اش چوب و الوار و سنگ

چنان بسته‌ای تنگ راه نفس / که بلبل دهد جان به کنج  قفس؟

چرا می‌کنی دشمنی با  ددان ؟ / چرا می‌کنی کار نابخردان؟

ز نامهربانی بهرام گور / تهی شد همه دشت میهن ز گور

کنون پند گیر از سرانجام او /  نشد جز دل خاک انجام او

گر ایران‌ستایی مزن تیر کین / به  قرقاول و کبک ایران‌زمین

تو بر شیر ایران ستم کرده‌ای / دل مام میهن دژم کرده‌ای

چو خالی شده بیشه از نره شیر / شده این وطن مُلک کفتار پیر

بسی ببر کشتند پتیارگان / که ناهست شد ببر مازندران

نباشد جز این پند و پیغام دین  / ز پیغام دین پند نیکو گزین

همه دام و دد را ز ریز و درشت / نباید شکار و نباید بکشت

همه جیره‌خوارند از مور و شیر / بر این خوان گسترده‌ی بی‌نظیر

نخواهد چنین خوار و خرد و نزار / سرانجام مخلوق، پروردگار

نگهدار، گنجینه‌‌ی زیست بوم / گران پایه سرمایه‌ی مرز و بوم

مبادا ز کف مفت و آسان دهی / ز خودکرده نالان و پژمان شوی

حمایت ز حیوان کسی پیشه کرد /  که در زندگی، سبز اندیشه کرد.