به فرخندگی یکم آذرماه روز اصفهان

اصفهان

سروده : استاد توران شهریاری

چون هنر جان اصفهان باشد / اصفهان نیمی از جهان باشد

اصفهان با هنر ز روز نخست / هم ترازو و هم زبان باشد

بند بندش سرشته شد به هنر / جای جایش هنر نشان باشد

دیده بسیار گردش ایام /  رازها در دلش نهان باشد

نام دیرینه‌اش بُود « انزان » / شهره زان پس به « گابیان » باشد

گابیان بوده ساتراپ‌نشین / شهری از عهدِ باستان باشد

گه سپاهان و گه گِی و جِی بود / این زمان نامش اصفهان باشد

مرکز علم و دین و فضل و هنر / فرّ ایرانش آرمان باشد

اصفهان از زمان شاه عباس / شهرتش شهره ی جهان باشد

گِردِ نقشِ جهان و میدانش / هنر آن زمان عیان باشد

مسجد شاه و شیخ لطف‌الله / فخر آن دوره و زمان باشد

عالی‌قاپو، شگفت کاخی هست / کز شگفتی چو فرقدان باشد

گرچه فرسوده شد ز دورِ زمان / صد نوَش سر بر آستان باشد

هر ستون، از چهلستون کهن / آن بنا را نگاهبان باشد

چارباغش، به چارفصل خوش است / چون بهاری که بی ‌خزان باشد

آن سویِ چارباغ مدرسه‌اش / همچو گنجی گُهر نشان باشد

در و دیوار و خشتِ آتشگاه / جای آتشگه مُغان باشد

ساختارِ منار جنبان را / راز و رمزیش در نهان باشد

پل خواجو به سانِ سی و سه پل / آب حیوان، در آن روان باشد

هر کلیسا که هست در جلفا / هنر و عشق را مکان باشد

آبِ زاینده رودِ روح‌افزا / در تن اصفهان چو جان باشد

کاشیِ آبیِ سپاهانی / رنگِ مینای آسمان باشد

قالی اصفهان ز نقش و نگار / خوش‌تر از نقش پرنیان باشد

در بهاران به هر طرف نگری / گل و گلزار و گلسِتان باشد

گر ز بازارِ اصفهان گذری / آنچه دل خواهدت در آن باشد

صنعتِ دستیش چنان زیباست / که سزاوار ارمغان باشد

چار سوقش بُود سرای هنر / هنرآکند و دلستان باشد

گرچه تاریخ اصفهان پیر است / صنعتِ آهنش جوان باشد

ذوبِ پولادِ آن برای وطن / برتر از گنج شایگان باشد

هر یک از شاعران نامورش / سخن‌آرا و نکته‌دان باشد

آذر و عاشق و سروش و نشاط / نظمشان گوهر گران باشد

هاتف و مجمر و کمال و جمال/ شعرشان نغز و جاودان باشد

اصفهان دیده رنج‌های گران / که فرونتر ز هر زبان باشد

گشت ویران چنان به دست مغول /  کز بیان خامه ناتوان باشد

شد ز سلطان حسین گرچه پریش / باز سُتوار و قهرمان باشد

از غمِ ترکتازیِ افغان / گه گهی بر لبش فغان باشد

خم نشد پیش حادثات زمان / قُقنُسِ شعله آشیان باشد

اصفهان چون‌ که هست نصفِ جهان

تا جهان است جاودان باشد