یشنهاد ثبت جهانی چهارشنبه سوری

پیشنهاد بنیاد میراث پاسارگاد به یونسکو

برای ثبت چهارشنبه سوری در میراث معنوی جهانی

 بنیاد جهانی میراث پاسارگاد در نامه ای به مدیرکل سازمان آموزشی، دانشی و فرهنگی سازمان ملل متحد ( یونسکو )، که رونوشت آن را برای سازمان های میراث جهانی، و اداره مرکزی سازمان ملل فرستاده، پیشنهاد ثبت جشن ملی « چهارشنبه سوری» را در فهرست میراث معنوی جهانی ارائه نموده است. در این نامه آمده است: « با توجه به نگرانی های سازمان یونسکو درباره نابودسازی میراث فرهنگی جوامع مختلف که موجب پیدایش فکر ثبت آثار معنوی جهان گردیده است، و از آنجا که وقتی نابودکنندگان این گونه آثار دولت هایی باشند که کشور خود را در سازمان یونسکو نمایندگی می کنند، چاره ای جز این باقی نمی ماند که مردم و سازمان های غیر دولتی آنها در این مورد اقدام کرده و در راستای جلوگیری از نابودی میراث معنوی خویش اقدام کنند.

همان طور که یقیناً خود توجه دارید و بنیاد ما نیز بارها به شما اطلاع داده است، دولت ایران، علاوه بر بی توجهی نسبت به ویرانی های روزافزون میراث تاریخی و طبیعی ایران زمین، با بی اعتنایی به میراث های معنوی و فرهنگی پیش از اسلام، در امر ثبت میراث فرهنگی ( فیزیکی و معنوی ) نیز دست به اعمال تبعیض های مذهبی و عقیدتی گسترده ای زده و نه تنها در ارائه میراث فرهنگی ـ ملی غیر مذهبی ما و کوشیدن در راستای افزوده شدن آنها به فهرست میراث جهانی غفلت می کند بلکه گاه راه را بر مطرح کردن این گونه پیشنهادها نیز می بندد.

      یکی از این میراث های فرهنگی که به شدت مورد بی مهری دولت قرار گرفته جشن سنتی و کهن ایرانی « چهارشنبه سوری» است؛ جشنی که همراه با آیین های خاص خود و به خاطر ارزش های شادی آفرینش در آغاز بهار و در آستانه بزرگترین جشن ایرانیان، نوروز، قرن هاست که مورد علاقه مردم این سرزمین بوده است و سی سال است که دولت ایران نه تنها چهارشنبه سوری را به رسمیت نشناخته بلکه در از بین بردن آن و آزار مردمان به خاطر برگزاری آن کوشا بوده است.

      بنیاد میراث پاسارگاد، به عنوان اولین نهاد غیردولتی بین المللی که از سوی جمعی از فرهنگ دوستان در سراسر جهان و  برای حفظ میراث فرهنگی و طبیعی ایران زمین به وجود آمده، به جبران غفلت های غیراصولی و غیر قانونی دولت ایران در ارتباط با میراث فرهنگی ایران زمین، امسال نیز چون سال گذشته، درخواست ثبت معنوی یکی دیگر از آیین های ملی ایران را به یونسکو می فرستد.

      ما آگاهیم که مقررات یونسکو ایجاب می کند که به جای شنیدن صدای مردمان یک سرزمین به صدای دولت ها توجه شود اما مسلماً خود تصدیق خواهید کرد که این روند برای کشورهایی چون ایران که دولت بازتاب دهنده صدای مردمان نیست کاملا غیرعادلانه است. در نتیجه، همان گونه که تاکنون تلاش کرده ایم، مایلیم که این بار نیز صدای مردمان سرزمین مان را در ارتباط با میراث فرهنگی خود به گوش شما برسانیم و همچنان امیدوار باشیم که وجدان های بیدار شما و مردمان فرهنگ دوست جهان اجازه ندهند که میراث فرهنگی ما گرفتار تبعیض های عقیدتی و مذهبی شود.