غمِ زاینده رود
----
سوگ‌چامه ای از استاد ادیب برومند در اندوه زاینده رود
خشک دیدم بستر زاینده رود / بی‌تامل از سرم برخاست دود !
خاطرم افسرد چون پژمرده برگ / بار وحشت طاقتم از کف ربود !
قطره‌های اشک بر رویم دوید / لکه‌های ابر بر اشکم فزود !
نم‌نم باران چو شد همراز من / دیدمش گریان به حال زنده‌رود !
رود بودی بر سپاهان همچو جان / بهر او دارم غم بود و نبود !
در غم رود اصفهان گرید که وای / وای رودم، وای رودم، وای رود !
آب، تا افتاده از بستر جدا / مانده ناراحت به بند ناگشود !
رود را بی آب کی دیدن توان؟ / کو حریری در جهان بی تار و پود ؟
رود را بی آب کی باشد صفا / چون نباشد بر لبش زیبا سرود؟
رود گر واماند از لالایی‌اش / کی تواند اصفهان بی او غنود ؟
پل بود بشکسته دل از بهر آب / آب بفرستد به پل صدها درود
رود و پل از هم جدا افتاده‌اند / هر یکی نالان ز جمعی ناستود !
پل ندارد طاقت هجران آب / از خدا خواهد وصالش زود زود
مرد و زن، زین ماجرا آشفته‌اند / سیر از سیرند و از گفت و شنود
چون شود زرینه رود* از آب پُر / اصفهان رقصان شود با چنگ و رود
بارالاها جاودان پاینده دار / اصفهان را همره زاینده رود
------
* زرینه رود: نام دیگر زاینده رود است