اصفهان سروده : استاد توران شهریاری
چون هنر جان اصفهان باشد / اصفهان نیمی از جهان باشد اصفهان با هنر ز روز نخست / هم ترازو و هم زبان باشد بند بندش سرشته شد به هنر / جای جایش هنر نشان باشد دیده بسیار گردش ایام / رازها در دلش نهان باشد
نام دیرینهاش بُود « انزان » / شهره زان پس به « گابیان » باشد گابیان بوده ساتراپنشین / شهری از عهدِ باستان باشد گه سپاهان و گه گِی و جِی بود / این زمان نامش اصفهان باشد مرکز علم و دین و فضل و هنر / فرّ ایرانش آرمان باشد اصفهان از زمان شاه عباس / شهرتش شهره ی جهان باشد گِردِ نقشِ جهان و میدانش / هنر آن زمان عیان باشد مسجد شاه و شیخ لطفالله / فخر آن دوره و زمان باشد عالیقاپو، شگفت کاخی هست / کز شگفتی چو فرقدان باشد گرچه فرسوده شد ز دورِ زمان / صد نوَش سر بر آستان باشد هر ستون، از چهلستون کهن / آن بنا را نگاهبان باشد چارباغش، به چارفصل خوش است / چون بهاری که بی خزان باشد آن سویِ چارباغ مدرسهاش / همچو گنجی گُهر نشان باشد در و دیوار و خشتِ آتشگاه / جای آتشگه مُغان باشد ساختارِ منار جنبان را / راز و رمزیش در نهان باشد پل خواجو به سانِ سی و سه پل / آب حیوان، در آن روان باشد هر کلیسا که هست در جلفا / هنر و عشق را مکان باشد آبِ زاینده رودِ روحافزا / در تن اصفهان چو جان باشد کاشیِ آبیِ سپاهانی / رنگِ مینای آسمان باشد قالی اصفهان ز نقش و نگار / خوشتر از نقش پرنیان باشد در بهاران به هر طرف نگری / گل و گلزار و گلسِتان باشد گر ز بازارِ اصفهان گذری / آنچه دل خواهدت در آن باشد صنعتِ دستیش چنان زیباست / که سزاوار ارمغان باشد چار سوقش بُود سرای هنر / هنرآکند و دلستان باشد گرچه تاریخ اصفهان پیر است / صنعتِ آهنش جوان باشد ذوبِ پولادِ آن برای وطن / برتر از گنج شایگان باشد هر یک از شاعران نامورش / سخنآرا و نکتهدان باشد آذر و عاشق و سروش و نشاط / نظمشان گوهر گران باشد هاتف و مجمر و کمال و جمال/ شعرشان نغز و جاودان باشد اصفهان دیده رنجهای گران / که فرونتر ز هر زبان باشد گشت ویران چنان به دست مغول / کز بیان خامه ناتوان باشد شد ز سلطان حسین گرچه پریش / باز سُتوار و قهرمان باشد از غمِ ترکتازیِ افغان / گه گهی بر لبش فغان باشد خم نشد پیش حادثات زمان / قُقنُسِ شعله آشیان باشد اصفهان چون که هست نصفِ جهان تا جهان است جاودان باشد |