محکومیت سخنان وزیر امور خارجی امارات

بیان‌نامه سازمان‌های مردم‌نهاد به مناسبت روز ملی خلیج فارس

پس از سخنان گستاخانه «شیخ عبدالله بن زاید آل نهیان» وزیر امور خارجه امارات که به‌تازگی ایران را اشغال‌گر جزایر سه‌گانه تنب‌کوچک و تنب بزرگ و ابوموسی خوانده است، شماری از سازمان‌های مردم‌نهاد دوستدار میراث فرهنگی و طبیعی ایران همزمان با روز ملی خلیج‌فارس با انتشار بیان‌نامه‌ای، ضمن ابراز نگرانی از ادعاهای بی‌پایه و اساس کشورک نوخاسته امارات عربی درباره جزایر ایرانی و هویت تاریخی خلیج‌فارس، از مسئولان کشور خواستار کاهش روابط دیپلماتیک با امارات متحده عربی و اخراج سفیر امارات از ایران، و همچنین کاهش روابط تجاری بازرگانان ایرانی با این کشور متخاصم شدند. در این بیان‌نامه که تاکنون به امضای 16 سازمان غیر دولتی رسیده، آمده است: اکنون چه شده است که مردمانی حقیر چشم طمع به ناموس وطن دارند و جانشینان همت‌ها و باکری‌ها و خرازی‌ها و قندی‌ها ساکت نشسته‌اند؟! مگر شهدای ما را هدفی جز حفظ ناموس وطن بود که از کنار حمله‌های لفظی به مرزهای ایران‌زمین بگذریم؟ آنقدر سرگرم خودمان گشته ایم که از دشمنی چنین لجوج غافل مانده ایم.

سرودها و ترانه های ایران زمین: ۱۹) سرو آزاد

سرو آزاد

سپیده رئیس‌سادات هنرمند جوان و سبزاندیش به یاد میهن و در سوگ استادش پرویز مشکاتیان، تصنیف سرو آزاد را با صدای گرمش خواند و با سه‌تار نواخت. زنده‌یاد پرویز مشکاتیان تصنیف سرو آزاد را بر روی قسمتی از شعر «مرثیه‌ای برای جنگل» اثر هوشنگ ابتهاج (ه.‌ا.‌سایه) ساخته بود. ابتهاج آن سروده را در فروردین‌ماه سال ۱۳۵۰خورشیدی سروده بود، اما سال‌ها بعد،پرویز مشکاتیان به‌هنگام ساخت تصنیف سرو آزاد، به‌جای واژه «جنگل» از «میهن» استفاده نمود. ابتهاج از اندوه زخم دیرین تبرها بر پیکر درختان پیر جنگل سخن می‌گفت و امروز در برابر این آیینه، ساز مشکاتیان، سوز شب‌های تلخ نامرادی میهن را نواخت و سپیده ‌خواند. ترانه‌سرود سرو آزاد با صدای سپیده رئیس‌سادات را در اینجا بشنوید و متن کامل «مرثیه‌ای برای جنگل» سروده هوشنگ ابتهاج را در ادامه بخوانید:

جشن ‌گل‌سرخ در اصفهان

جشن گل سرخ در شهر گل سرخ

شاهین سپنتا

سخن از جلوه‌های زیبای بهار در شهری‌ست که دل انگیزترین بهارها را در میان شهرهای ایران دارد؛ شهری با گنبدهای بزرگ فیروزه‌ای غرق در گل‌های پیچ در پیچ و گلدسته‌های تا اوج آسمان قدکشیده؛ باغ‌شهری که هنوز در گوشه‌گوشه‌اش می‌توان بازمانده‌های درختان کهنسال باغ‌های تاریخی‌اش را یافت؛ گلرخ شهری که این بخت را داشته تا زنده‌رود، زندگی را در آغوشش جاری کند و از جریان زندگانی سیرابش کند. سخن از بهاری‌ترین بهاران و بهشتی‌ترین اردیبهشت در میان همه شهرهای ایران‌زمین است؛ بهارانی پر از گل‌های سرخ در دستانِ مردمانِ عاشق پیشه شهرِ زنده‌رود. سخن از شهری‌ست که از دیدِ دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن، نویسنده «صفیر سیمرغ»، در دمدمه‌های اردیبهشت چون شاهزاده افسون شده افسانه است که طلسمش را شکسته اند و آرام آرام از خواب بیدار می شود و شکوفه‌های به و بادام رویاهای پرپر شده اویند و بید مجنون معشوقه‌ای که زلف‌های خود را بر او افشانده است. سخن از اصفهان است. شهری که شاعر ملی «ادیب برومند» در وصف اردیبهشتِ بهشت‌گونه‌اش سروده است: